Ada Depecik: “İyiliğin Rengi Bana Göre Sarı ve Beyaz..”

En sevdiğim ressam diye ayıramam.

Çünkü bütün ressamları bilmiyorum. Her resim güzeldir, ayırmak doğru değil.

Resim atölyeleri var okulda. Birinde çizim teknikleri gösteriliyor. Diğer sınıfın duvarlarında bir sürü resim var.

Fikret  Mualla’dan var. Natürmortlar var. Hepsini hatırlamıyorum şimdi.

Fikret Mualla’nın kafede oturan kızları vardı. Yanlarında çiçeklerle. Bir de natürmortu vardı…

Henri Matisse’i de hatırlıyorum.

Ölü doğa.

Kitaplar, dalından koparılmış meyveler, vazodaki çiçekler. Yaşamayan ama doğanın parçası olan her şey.

….

Biliyorum.

Sinirli olduğunu ve bir kulağını kesmiş olduğunu biliyorum.

Yıldızları çok farklı göstermiş. Küçük noktalardan büyüyen daireler yapmış. Ağaçlar kızgın gibi…Alev şeklinde. Bir sözünü okumuştum. Binalar ona çok kasvetli geliyormuş. Bina çizeceğime yüzler çizerim gibi bir şey demiş… Rüzgarı  çok farklı göstermiş. Fırça darbeleri akıntı şeklinde… Gruplar halinde kendi yönlerinde, birbirlerini takip ediyorlar. O çizgiler birleşerek başka yöne giden çizgileri oluşturuyor.

Çayır ve hayvan koyar. Evleri uzak değil yakın gösterebilir. Yıldızları çok başka şekilde gösterebilir.

Akışına bırakırdım. O an aklıma ne gelirse…

Daha önce resim dersinde sanatçıların hikayeleri olan bir kitap vermişlerdi. Bu resmi orada görmüştüm sanki. Çok hayalperest. Renkler çok öne çıkarılmış. Eğlenceli bir resim. Karmakarışık. Öndeki yaratık bana çok tuhaf geldi. En tuhafı bu.

Rengarenk.. Şu anda bildiğimiz bütün renkler dünyada var.

Herşeyin hep aynı renkte kalması yerine renklerin  istenildiği gibi değişmesini isterdim.

Ben değiştirmek isterdim.

Mesela ağaç hep yeşildir. Kırmızı, turuncu, pembe ya da gökkuşağı renklerine boyardım. O gün, o an ne renk boyamak istiyorsam o renkte  boyamak isterdim.

Aslında turuncu severim. Zaten sualtındaki yaşam çok renkli.

Sevmediğim tek renk siyah.

Evet başka renklere dönüştürmek isterdim.

Gece öyle kalırdı. Mor ve siyah bana kötülüğün rengi gibi gelir. Ben iyiliği seviyorum.

Sarı, beyaz…

Aslında sevmem diye bir şey yok ama bazen beni çok korkutur.

Sanat özgürlüktür. Kağıtla arkadaş olup hayaller dünyasının içine dalmaktır. Ve o an bütün gün üzüntü ve sıkıntılarını bırakıp hayaller dünyasında mutlu ve huzurlu bir gezintiye çıkmaktır.

Serbest kalmak.

Bence evet.

Gökkuşağı olan, renkli temiz havalı, yeşillikli, şehirden uzak bir yerde yaşamak isterdim. Şehirde etraf çok kirli. Hava kirli.

Evet.

Bir şeyi yapamadığımda. Mesela sınıfta derste simetri öğreniyorduk. Kağıt kesme sanatını öğreniyorduk. Önce yapamamıştım. Çok üzülmüştüm. Ama sonunda başardım.

Neden?

Bilmem. Ama iyi bir başkan iyi olabilir.

Dünya için.

Halkın sorunlarını dinleyip çözüm bulmalı. Güvenlik ve çocukların geleceğı için gayret sarfetmeli. Çevre temizliği için birçok yöntem geliştirmeli. Halkı bilinçlendirmeli. Doğru dürüst olmalı, Atatürk’ün izinde gitmeli. Halkın ona güvenmesi gerekir.

İyi.

Ödevlerim için araştırma yapıyorum. Online oyunları seviyorum.

İyilerin tarafında.

İkisi de olabilir.

Çin’de çekerdim. Çünkü sevdiğim hikaye Çin’de geçiyor. Seçmeler düzenleyip denerdim. Oyuncuları buna göre seçerdim. Bir efsane.

Seneler önce ejderhaları çok seven imparator bir cüce cin yaşıyordu. Giysilerinde ejderha resimleri vardı. Okuduğu kitaplar ejderhaları anlatıyordu. Çocukları da ona oyuncak ejderhalar hediye ediyorlardı. Bir gün ünlü bir ressamın üstüne ejderhaların hikayelerini çizmesi için bir sur yaptırmaya karar verdi. Zaman geçtikçe herkesi bu hayvanlara olan sevgisini bilmesini istiyordu. Cüce cin ressam büyük bir dikkatle herkesin gözünden uzak çizmeye başladı. İmparator ressamın eserine konsantre olabilmesi için herkesin ona yaklaşmasını yasakladı. Kışa girerken cüce cin ressam  imparatora  eserinin sona erdiğini ve bütün halkın onu görmeye gelebileceğini bildirdi. İmparator surun önünde büyük bir şölen düzenledi ve bütün dünyadan cüce cinleri davet etti.

Tek boynuzlu hayvanlar ve kelebekler de tren ve gemiyle geldiler. Ejderha surunu görmek için çok hevesliydiler. Ama ressam surun üzerindeki örtüyü kaldırdığında bütün katılımcılar hayretler içinde kaldı. Ejderhaların gözleri  yoktu. Ressam bir surun üzerine ejderha çizdiğinde asla göz çizemeyeceğini çünkü bunun talihsizlik olacağını açıkladı. Buna rağmen herkes göz çizmesi için ısrar etti. Cüce cin sura yaklaştı ve ejderhaların gözlerini çizdi. O anda korkunç bir gürültü duyuldu, ejderhalar çizilen gözleri ile canlandılar ve şimşekler arasında gökyüzüne uçtular. O andan sonra her şey değişti uzun yıllar Çin’de açlık ve kuraklık yaşandı cüce cinlerin hatalarının anısına surda gözü olmayan iki ejderha kaldı.

Bu masal burada bitiyor ama ben filmini çekseydim biraz daha uzatır ve sonunu değiştirirdim. Yıllar sonra şövalyelik döneminde cesur bir şövalye Çin’e gelip ejderhaları dost canlılara dönüştürüp mutlu sonla bitirirdim.

Bu bir masal değil. Orman efsaneleri kitabından alınmış bir efsanedir.