İpe dokunmayı seviyorum… Hem iki boyutlu hem de üç boyutlu düşünmemi sağlıyor. Kendi olanakları ve sınırları var. Bu da sürekli yeni yöntemler ve fikirler bulmaya itiyor beni..
Defne Tesal:
“Koza” enstalasyon projesini hazırlarken mekanı (Galeri 5) nasıl ele alabileceğimi, tek bir iş ile alanı nasıl kullanabileceğimi düşündüm. Üç boyutlu çalışmak istiyordum. Duvarlardan ziyade ortadaki koca boşluk beni heyecanlandırdı. Bir yandan da yapacağım işi orada gerçekleştirecek olmak, herkesin ortasında, tanımadığım bir yerde bu kadar samimi ama uzak vakit geçirecek olmam projeyi şekillendirdi. Kendime bir barınak/korunak yapmaya karar verdim. Hem mekana ait hem de bana ait bir iş. Bu şekilde “Koza” oluştu. Üretim süresince de iş şekillenmeye devam etti. Sonlanmaya yakın, galerinin içinde çalışma masamın olduğu, asıl kendime ait hale dönüşen yeri kapatmaya karar verdim. Özel alan yaratmak gibi. Ama izleyicinin içeri girebildiği de bir alan oldu. Bir ayın sonunda burayı izleyiciye teslim ederken kendime ait küçük bölmeye kullanmadığım iplerimi ve süreç boyunca tuttuğum notların olduğu defteri bıraktım.